🍁آغاز و انجام پاییز🍁
تو آغازِ پاییزی و من تمامش
تو مهری و من آذرِ بی‌مرامش
.
تو را برگریزانِ آرام و زردی است
منم سرخیِ سوزِ خالی ز رامش
.
به برجِ تو مهر و به باروی من کین
چنین است آری شروع و ختامش
.
میانِ بروجِ من و توست برجی
که آبان بگویند یک عده نامش
.
بریزد اگر نامِ آبان به آذر
شود شوخ مانندِ مهر ابتسامش
.
حلال است بر تو اگر دل ببُرّی
به دل گفته‌ام دل‌بریدن حرامش
.
دَوَم همچو بادِ خزان از قفایش
مگر بینم آرامشِ خوش‌خرامش
.
چو گیسوی بید عاشقِ پیچ و تابم
تو سروی و من کشتۀ احتشامش
.
به پاییز دل بسته‌ام شاید از نو
بیایی سرِ مهر در اضطرامش
.
من از فصل‌های جهان در ملالم
که وصلی ندارد به بام و به شامش
.
اگر مهر ورزی به این آذرِ سرد
نسوزد ز تنهاییِ ناتمامش
.
سخن داغم اما همه سوزم از غم
مپرس از کدامین غمم، از کدامش
.
ولم بینِ نارِ خود و نورِ رویت
چو طفلی که گم کرده آغوشِ مامش
______________________________________
اضطرام=زبانه زدن آتش، دررسیدن پیری