شب قبلش هم مثل آدم استراحتی نکردیم و از چهار صبح تا نه شب در اتوبوس از کربلا تا سامراء و کاظمین و نجف دویدیم. سامراء در یک‌ساعتی ترکیه است و حملات جدید این ابله آنجا را نظامی‌تر از پیش هم کرده. یعنی می‌شود شیعه یک‌دل شود و خانه امام زمانش را امن و آباد کند یا باید عسکریین پادگانی بماند؟ در کاظمین هم گیر و گور و خشونت بازرسان زیاد است و ورود گوشی کاملاً ممنوع. به جایش حال خود زیارت‌گاه‌ها به رغم ضیغ زمان، باورنکردنی خوش و آسمانی‌ست. باز دل من در سامراء ماند.