مجسمه رها
این مجسمه رها انتهای باغ‌موزه دفاع مقدس همدان برپاست. بسیار هم زیباست. خود باغ‌موزه نیز هنرمندانه و پرزحمت کار شده. و به حکم آنکه جهان منطوی در آدمی است و تماشای هر گذری، بعث گوری از خویش است، این منم، وقتی که خواه قدیسیت داشتم و خبر از پای بسته‌ام نداشتم. نیز باید دانست در آسمان‌ها نیز خبری نیست. که اگر بود، ابا از امانت نمی‌کردند؛ ازیرا مصیبت همان‌طور که بر من جلیل و عظیم است، در آسمان نیز هست. لیک آنکه آفاق و انفس خود را به ارائه او می‌کنند، خود در افق اعلی است و از پسِ چندین دنوّ تازه به جنت مأوا و سدره منتها نزول می‌کند. که صلوات خدا بر او و خاندان بزرگوارش باد از ازل تا ابد.
مشتی مفلوک بر این خاک نهاده‌ای به پنداری که رستگار شوند. البته که از رستگاری‌شان جیبت از نخودچی کشمش مملو نمی‌شود، به همان نسبت که از گجستگی این خلق زیانی به ملک و ملکوتت وارد نیست. نظاماتی برای خود چیده‌اند و بهر دانه‌دانه‌اش وجه می‌آورند. دم خروس همه‌مان بیرون زده و تاب یک تازیانه عتاب نداریم. چنگ زده‌اند سفت و محکم به ریسمان پوسیده‌ای که هزاران موش گرسنه بی‌امان می‌جوندش و آونگ در دره جهنم صفا می‌کنند. اگر عذاب از ریشه عذوبت باشد و اگر خلق انسان از عجل یعنی آفرینش از گل و لای، چون این جماعت بی‌امام از چشش لجن‌های دل مرداب در التذاذ و شورند، تو چرا خودش را ناراحت می‌کنی؟