رئیس ارمنستان نمی‌داند چگونه از پشتِ این توافق‌نامه خارج شود. تازه ثانیه‌ی آخر می‌تواند خودش را از پسِ آن بیرون بیاورد و لبخند بزند. شاید این استعاره‌ای تصویری از اتفاقی باشد که در پسِ این توافق است. معمول است که تغییرات کوچکِ جغرافیایی، تبعاتِ بزرگِ سیاسی‌جغرافیایی (ژئوپلتیک) در پی دارد؛ آن هم برای قرن‌ها. آیا روسیه و چین و ایران این را متوجه شده‌اند؟ حتماً شده‌اند.

رئیسِ ایران حدودِ ده روز پیش چراغ سبز را نشان داد: «ما اگر بتوانیم کریدور شمال‌جنوب را با روش‌هایی که هست راه‌اندازی کنیم، حمل و نقلی که بین کشور ما با ترکمنستان، قزاقستان، روسیه و آذربایجان شکل می‌گیرد به‌نوعی غوغا می‌کند. ارتباط با کشورهای همسایه همگی بستر مناسبی است.» دالانِ تورانی آخرین حلقه‌اش را درست کرد. مسیر دالانِ داود نیز هموار شد. محاصره‌ی 360درجه دارد به کمال می‌رسد.

حالا آنان که می‌گفتند «اگر دور تا دورِ ایران را دیوار بکشند، هیچ اتفاقی برای کشور نخواهد افتاد» خرسندتر هم هستند. تحریم و محاصره برای همه منافع فراوانی دارد. از قدیم گفته‌اند بچه را چه بزنی، چه بترسانی. اکنون می‌بینید که پس از زدن، ترس‌ها ریخته است؛ حتی اگر این زدن به قول بزرگانِ قوم درد داشته است.